OPNIEUW DATEN is sowieso al lastig, dus hoe pak je dat aan als je ‘een soort BN’er’ bent? Vraagt Cécile Narinx zich af. Dan kruist de heart hunter haar pad, die topmodellen, politici, CEO’s celebrity’s en zelfs royals koppelt.
Ik had er tijdens een internationaal diner al weleens van gehoord. Of liever gezegd: over horen fluisteren. Dat er zoiets bestaat als een zeer exclusief datingbureau voor the rich & famous, waar succesvolle zakenmannen aankloppen op zoek naar een vrouw die géén golddigger is, maar wel een gelijkwaardige gespreks- en levenspartner. Een bureau dat vrouwen met aanzien en macht helpt met zoeken naar een geliefde die er géén moeite mee heeft dat zij ook succes heeft en haar eigen boterham verdient. Een bureau voor mensen die geen tijd of zin hebben om het in de kroeg of op het werk op een flirten te zetten. Maar wel met alle egards, doortastendheid en zorgvuldigheid geholpen willen worden.
O jongens, fantaseerden mijn tafelgenootjes en ik. Stel je eens voor, dat je je bij zo'n bureau aanmeldt en dan een knappe, beschaafde man treft met een pied-à-terre in Londen, een chalet in Gstaad en een eigen helikopter. Of zeilboot. Of allebei! En dat het dankzij de voorbereiding van het bureau zó verduveld goed klikt dat hij je al na een halve dag vraagt in zijn stadsvilla in Parijs in te trekken, en dat je dan je vaste baan opzegt om alleen nog maar leuke klussen te doen om voor de rest van de tijd te pierewaaien met je liefje.
Maar nee, moesten we al snel constateren, dat was niet helemaal de bedoeling natuurlijk. Dan zouden wij juist in de verfoeilijke categorie golddigger vallen, en geen zelfstandige vrouwen meer zijn. Dat willen we niet, en de mannen van dat bureau al helemaal niet.
Nou ja, een beetje ouderwets mijmeren over sprookjesscenario's waarin jij de prinses bent blijft leuk, bij een glas wijn. En zelfs zonder het opzeggen van vaste banen bleef de gedachte aan een bureau dat discreet en op niveau te werk ging toch een beetje hangen. Ik was immers - hoe zeg ik het zonder dat nare s-woord te gebruiken - in de afrondende fase van mijn huwelijk, en weliswaar van plan om voorlopig, maar niet voor ééuwig vrijgezel te blijven.
HAPPY ENDS EN ONBETROUBARE TYPES
Ondertussen hoorde ik bij andere etentjes natuurlijk ook minder sprookjesachtige verhalen van vriendinnen en collega's die aan het daten waren, via Happn en vooral via Tinder. Ik keek een paar keer nieuwsgierig mee hoe dat ging, dat swipen, en wat er dan voor types voorbijkwamen. Van alles wat, zo bleek. Hoewel ik ook verhalen hoorde over happy ends met leuke, betrouwbare en beschaafde mannen werd er behoorlijk gemopperd. Sommige mannen bleken vrouwen als een soort snacks te zien, als tijd- of bedvullers die even leuk waren maar na gedane zaken snel werden afgedankt. Zeker in Amsterdam zou het lastig zijn, met een overschot aan vrouwen in de creatieve sector. Mijn sector.
Niks voor mij, dat getinder en gehappn, bedacht ik al snel. Als hoofdredacteur van een respectabel blad en toch een soort BN'er wíl ik ook niet met mijn hoofd op een publieke site of in een app staan. Bovendien had ik me, zoals gezegd, voorgenomen om voorlopig alleen te blijven, om te ontdekken of ik het nog kán, vrijgezel zijn, en of ik het ook leuk kan hebben zonder wederhelft. Dus dat is precies wat ik gedaan heb, het afgelopen jaar.
Er waren momenten waarop ik terugdacht aan het bureau. Het moment waarop ik een oude vriendin - carrièrevrouw met royaal inkomen - hoorde vertellen dat ze de vader van haar kind via een bureau had ontmoet. Ze had zich opgegeven omdat ze het zat was dat mannen haar als een soort lopende pinautomaat beschouwden. En kortgeleden nog, het moment waarop ik werd geïnterviewd al voor een artikel over carrièrevrouwen, en de journaliste vroeg: 'Wat vindt je man ervan dat je zo'n powervrouw bent?' en ik moest zeggen: ‘Ik heb geen man.’ En zij, ongetwijfeld met goede bedoelingen, de akelige vraag stelde: 'Denk je dat het komt omdát je zo’n sterke vrouw bent, dat je geen man hebt?'
Dat is confronterend en stigmatiserend, maar het zette me wel aan het denken. Er zullen vast heren zijn die het vreselijk vinden, een vrouw die economisch gezien geen man nodig heeft. Zou ik dan toch, mocht ik óóit willen daten, eens moeten aanbellen bij dat fluisterbureau, voor mannen die een zelfstandige vrouw zoeken?
Lastige vraag. Ik schoof de beslissing nog maar even voor me uit.
FLUISTERBUREAU VOOR DE ELITE
Toen kwam er op de redactie een mail binnen, met als onderwerpregel: Tips van een miljonair matchmaker: zo date de elite. Het kwam van een bureau dat de pr verzorgt voor Berkeley International, en dat bleek dus precies het bureau waarover ik had horen fluisteren. De vraag was of Bazaar een interview wilde met de CEO van Berkeley in Luxemburg, Malta, Nederland en Frankrijk: een dame die Hilde Watty heet. In de mail stond: ‘Hilde koppelt op discrete wijze publieke personen aan elkaar. Zo wordt ze ingehuurd door bijvoorbeeld topmodellen, politici, CEO's van grote bedrijven, celebrity's en zelfs koningshuizen. In de volksmond wordt het ook wel een miljonair matchmaker genoemd, maar dat kan een verkeerde indruk geven. Ze coacht namelijk geen golddigger of mannen die op zoek zijn naar een onenightstand, maar een integere doelgroep die op zoek is naar een relatie met een gelijkgestemd persoon. Waarom hebben juist deze gewilde mensen met status een matchmaker nodig? Wie zijn deze mensen? En hoe gaat zo'n date in z’n werk?”
Fascinerende materie natuurlijk. Ook voor de hooggeëerde lezers van Bazaar, die - zo gok ik - als ze al op zoek zijn naar een partner ook niet zo snel op Tinder of in een kroeg gaan staan. Ik besloot een rondje te googelen en trof een paar online interviews met Hilde aan. Om haar namens Bazaar ook te interviewen, dat was dus niet nieuw meer, niet origineel. Reden om iets beters te bedenken: hoe zou het zijn als ik in het kader van de good old participerende journalistiek zou meemaken hoe zo'n intakegesprek eraan toe ging? Dat kon, liet de pr-dame per ommegaande weten, als ik de nodige discretie in acht zou nemen, en als het zou klikken tussen Hilde en mij - want Madame Watty is streng. Mensen die ze niet aardig vindt, niet vertrouwt of niet 'voelt’ kan ze ook niet goed helpen.
SCHAAMTE BIJ SUCCESVOLLE MENSEN
Een paar weken na de mailwisseling is Hilde in Amsterdam en spreken we af in een hotellobby. Hilde is warm en Vlaams, geruststellend normaal en een goede luisteraar én verteller. Ze legt eerst uit hoeveel schaamte er vaak leeft bij succesvolle mensen die geen partner kunnen vinden. Alsof alles ze lukt, maar dat ene niet. Hoeveel eenzaamheid er is, en hoe eenvoudig die te verhelpen is als je gelijkgestemden aan elkaar koppelt. Dat ze welbeschouwd een soort heart hunter is.
Ze vertelt dat Berkeley vooral cliënten tussen de 35 en 55 heeft, vijfduizend lonely hearts wereldwijd, waarvan 75% in Europa, en dat haar bureau een slagingskans van 87% belooft, want: Als de klik fysiek en mentaal is, dan is de kans op slagen exponentieel groot. En laten we eerlijk zijn: vrouwen, hoe succesvol ze ook zijn, willen zich toch allemaal weleens prinses voelen.' Euh, ja. Dus toch.
Totaal anders dan Tinder of reguliere datingsites werkt Berkeley niet met foto's en niet met namen, zodat je niet googlebaar bent.
Inschrijven is bovendien niet goedkoop, to say the least. Voor aanmelding en lidmaatschap van een jaar ben je in totaal € 15.000 kwijt. Elk volgend jaar, indien nodig, kost nog eens € 7500. Maar dan héb je ook wat, in een golddiggervrije omgeving. Het matchen gebeurt op basis van zorgvuldig gemaakte profielen, waarvoor Hilde de kandidaat bevraagt, en de kandidaat op zijn beurt een uitgebreide vragenlijst invult. Op basis daarvan wordt een profiel van 25 regels geschreven dat, eenmaal goedgekeurd door de client, wordt voorgelegd aan personen die er qua eigen profiel goed op aansluiten.
Als beide partijen de ander willen ontmoeten worden er telefoonnummers vrijgegeven en kan er een afspraak worden gemaakt. Heeft de een daarna geen behoefte aan een volgende afspraak, dan geeft Berkeley dat door aan de ander, en vraagt om feedback waar de 'afgewezen' kandidaat wat van kan leren tijdens de coaching voor de volgende date. Als het wel klikt dan komt je profiel on hold te staan, zo lang als nodig of wenselijk. Zo simpel is het.
Hilde heeft het zelf ook gedaan. De eerste keer was ze zo stik nerveus dat ze champagne morste uit haar coupe. De vijfde date was het raak en trof ze Marc, met wie ze nu al jaren dolgelukkig is. Ze vond niet alleen een nieuwe man, maar ook een nieuwe baan:
Berkeley vroeg haar vanwege haar grote empathische vermogen om in dienst te komen.
MET OF ZONDER WILDE HAREN
Nodeloos te zeggen misschien, maar: het klikte prima tussen Hilde en mij, dus konden we voort met een participerend journalistiek-intakegesprek, waardoor de rollen omgedraaid werden: zij ging mij interviewen. Er kwamen heel fijne vragen voorbij, zoals: wat is je ultieme vakantie? Wat waren de gelukkigste momenten in je leven?
Hoe ziet je ideale zondag eruit? En lastige vragen, zoals: in welke drie woorden zouden je vrienden jou omschrijven? Op welke momenten in je leven voelde je de meeste adrenaline? Wanneer heb je het laatst echt van een man gehouden? Uiteraard stelde ze ook een boel praktische vragen, zoals: hou je van koken? En: wat vind je minder aantrekkelijk aan een man? Waarop ik eerlijk moest zeggen dat ik niet van koken hou (maar wel van eten!) en dat ik op lange mannen val, met goed haar.
Maar, zo haastte ik me te zeggen: als het nou een geweldige vent is die prima bij me past die niet heel lang is en toch een soort van kaal-ish, dan wil ik die niet bij voorbaat al uitsluiten. Ik begrijp heel goed dat veel mannen van mijn leeftijd hun wilde haren niet alleen figuurlijk kwijt zijn. En ik ken genoeg haarluwe mannen die er prima uitzien.
Hilde luisterde en noteerde, vroeg of ik erg plaats- of land gebonden ben (niet meer als de kinderen uit huis zijn) en begon na een poosje een beetje te glimmen.
*Ik denk dat ik nu meteen al iemand weet die u heel goed zou passen,' zei ze, om vervolgens een beeld te schetsen van een uiterst succesvolle man, met een uiterst comfortabel bestaan en vergelijkbare interesses en voorkeuren. Vooruit, het is een man die de 1.80 m niet haalt, maar daar zou ik niet over gaan kniesoren, had ik beloofd. En ook niet dat hij in Zuidoost-Frankrijk woont, terwijl mijn Frans abominabel is.
Toen begon ik heel Hollands toch nog even over het inschrijfgeld: dat je dat ook kunt gebruiken voor het collegegeld van je kinderen, of een heeeele luxe vakantie of twee Chanel-jasjes dan wel een klein autootje. Tijd is ook kostbaar, zei Hilde toen. Waarom zou een mens niet investeren in zichzelf? In levensgeluk?', en daar had ik eigenlijk niet van terug.
Of ik me heb ingeschreven? Of ik op date ben geweest met de Fransman die de 1.80 m niet haalt? Kan ik niks over zeggen, want Berkeley International drijft op discretie en anonimiteit. Daar klap je niet over uit de school, daarover fluister je hooguit. •
Harpersbazaar.nl - Mei 2018
